II gimnazjum

Śladami przeszłości 2

Feudalizm to system społeczno-gospodarczy rozpowszechniony w średniowieczu, oparty na własności ziemi. Wykształcił się w państwie Franków, a do XII wieku rozpowszechnił się w całej Europie Zachodniej, po czym dotarł do Europy Wschodniej. 
Król będący właścicielem ziemi nadawał ją za specjalne zasługi swoim urzędnikom jako lenno. Nadającego ziemię nazywano seniorem, a obdarowanego wasalem lub lennikiem. Wasale w zamian za ziemię przysięgali królowi posłuszeństwo, wierność oraz służbę wojskową. Mieli obowiązek stawić się w pełnym uzbrojeniu na każde wezwanie swojego seniora.
Wasale królewscy mogli dzielić swoje ziemie i oddawać je w dzierżawę. Zyskiwali w ten sposób własnych wasali, a sami stawali się dla nich seniorami. Wobec powszechnie obowiązującej zasady: "Wasal mojego wasala nie jest moim wasalem" - władza królewska stawała się coraz słabsza. Jedynym krajem, w którym nie obowiązywała ta reguła była Anglia. 
Z nadaniem ziemi związany był ceremoniała nazywany hołdem lennym. Wasal przybywał na dwór swego pana, składał przysięgę wierności, którą przypieczętowywał pocałunek seniora i wasala - jako symbol pokoju. 
W wyniku rozwoju stosunków feudalnych wykształciła się drabina społeczna - na szczycie której stał król jako najwyższy senior, a na samym dole chłopi pozbawieni prawa własności ziemi i zobowiązani płacić swym panom tzw. rentę feudalną.

Rozwiązanie 1

Duchowieństwo
<ul>
<li>Stan duchowny wyodrębnił się w XIII wieku. O przynależności do niego decydowało przyjęcie święceń kapłańskich lub zakonnych. Duchowieństwo było najlepiej wykształconą grupą w średniowiecznym społeczeństwie. Znali oni język łaciński, potrafili czytać i pisać. Biskupi oraz zakonnicy stanowili elitę intelektualną oraz polityczną ówczesnej Europy. Byli wykładowcami na uniwersytetach, autorami i kopistami rękopiśmiennych ksiąg. Pełnili ponadto funkcje doradców i sekretarzy władców. Duchowni udzielali sakramentów, prowadzili parafialne oraz przykatedralne szkoły. Byli związani z władcami danego państwa, podlegali bezpośrednio papieżowi, któremu składali śluby posłuszeństwa.</li>

Przyczyny kryzysu papiestwa w XIV wieku:
- Na początku XIV wieku król Francji - Filip Piękny uzależnił od siebie papieży, a następnie zmusił ich do przeniesienia się z Rzymu do rezydencji w Awinionie (niewola awiniońska).

Wzorce osobowe popularne w średniowieczu:
<ul>
<li>
ASCETA - rezygnował z majątku, żył w ubóstwie, znosił męki w imię miłości do Boga. Ważną częścią życia średniowiecznego ascety były także dobre uczynki, jednak jego priorytetem była całkowita koncentracja na Bogu. Najważniejszym utworem średniowiecznym, który przedstawia ideał ascety jest „Legenda o świętym Aleksym”.</li>

Zakony żebracze przyczyniły się do odnowy życia duchowego w Kościele katolickim. Zakonnicy głosili potrzebę ubóstwa, wyrzeczenia się przez duchowieństwo posiadanego bogactwa, udzielania pomocy chorym i cierpiącym. Mnisi kierowali się takimi wartościami jak: pobożność, skromność i pracowitość. Ideały ewangelicznego ubóstwa realizowane były przez dwa zakony żebracze powstałe na początku XIII wieku - franciszkanów i dominikanów.

Budowle wzniesione w stylu romańskim:
- budowle z kamienia;
- masywne, grube mury;
- kościoły wznoszone na planie krzyża łacińskiego;

Biblia pauperum - Biblia dla ubogich. Był to zbiór obrazów przedstawiających sceny ze Starego i Nowego Testamentu, namalowanych najczęściej na ścianach świątyń. Dzięki takim dziełom ludzie niepiśmienni (którzy w znacznej mierze przeważali w epoce średniowiecza) mogli poznać zasady religii chrześcijańskiej.

Najwygodniejszy sposób nauki z edukacyjnym Odrabiamy AI

2