Giordano Bruno głosił nieskończoność wszechświata, składającego się z nieskończonej liczby światów. Twierdził, że we wszechświecie istnieje wiele słońc, gwiazd i planet, a niektóre z nich są podobne do Ziemi. Nieskończoność wszechświata Bruno pojmował jako jego wieczność i nieograniczoność przestrzeni. W tak rozumianym wszechświecie Ziemia nie zajmuje wyróżnionego miejsca.

Wszechświat stanowi uporządkowaną jedność, zbudowaną z materii jednego rodzaju. Ostatecznymi „cegiełkami” wszechświata, w opinii Bruna, są monady, które nie są tylko przedmiotami nieożywionymi, albowiem każda z monad jest obdarzona życiem i duszą. Bruno sądził bowiem, że dusza, obok materii, jest niezbędnym składnikiem wszechświata. Zasadniczym zadaniem duszy jest ożywianie i kształtowanie materii.

Bruno uważał, że wszechświat jest uporządkowany dzięki rządzącym nim wewnętrznym siłom, które ukierunkowują go do osiągnięcia harmonii. Dodatkowo, Bruno utożsamiał przyrodę z Bogiem i przypisywał jej boskie cechy. Dlatego jego pogląd można zaliczyć do panteizmu.