Sarmatyzm - formacja kulturowa, która rozwijała się w Polsce od końca XVI wieku do połowy XVIII wieku. Szlachta wierzyła, że w odróżnieniu od mieszczan i chłopów - pochodzi od znanego z waleczności ludu Sarmatów, który w starożytności zamieszkiwał ziemie Rzeczypospolitej. Panowie bracia uważali, że w ich ojczyźnie panuje idealny ustrój polityczny łączący zalety monarchii i republiki. Szlachta uznawała Rzeczpospolitą za kraj wyjątkowo bogaty ze względu na posiadane ogromne zasoby zboża i drewna. Początkowo poglądy sarmackie koncentrowały się na trosce o wspólne dobro kraju. Z czasem jednak przekonanie o doskonałości ustroju Rzeczypospolitej doprowadziło do bezkrytycznego uwielbienia dla wszystkiego co polskie, a w konsekwencji do niechęci i pogardy wobec cudzoziemców. Uważano, że szlachta Rzeczypospolitej jest najlepsza, najsilniejsza i najmądrzejsza, dlatego niczego nie musi  się uczyć od innych narodów. Taka postawa skutecznie uniemożliwiła przeprowadzenie jakichkolwiek reform w państwie.