Kontrreformacja była reformą wewnętrzną Kościoła katolickiego przeprowadzoną w XVI wieku pod kierunkiem papiestwa. Jej celem była reforma struktur Kościoła katolickiego, aby mógł on przeciwstawić się wpływom reformacji i podjął próbę odzyskania utraconych wpływów. Do najważniejszych działań kontreformacyjnych Kościoła katolickiego należą:

• Zwołanie soboru powszechnego w Trydencie (obradował w latach: 1545-1563), który sprecyzował najważniejsze dogmaty wiary katolickiej oraz przeprowadził reformę organizacji i liturgii w Kościele. W czasie obrad soboru trydenckiego potępiono nauki Marcina Lutra i innych reformatorów oraz uznano protestantów za heretyków. Dzieła napisane przez innowierców umieszczono w indeksie ksiąg zakazanych. Potwierdzono znaczenie siedmiu sakramentów, na nowo sformułowano zasady katolicyzmu. Zakazano nepotyzmu i obsadzania wielu stanowisk kościelnych przez jedną osobę. Biskupi mieli odtąd obowiązek przebywania w swoich diecezjach, a proboszczowie - w parafiach. Biskupom nakazano zakładanie seminariów duchownych oraz kolegiów. Zreformowano szkoły parafialne, w których wierni uczyli się pisania, czytania oraz śpiewu.