XVIII - wieczne Prusy nazwano państwem militarnym, ponieważ w połowie tego wieku, armia pruska liczyła ok. 150 tys. żołnierzy, co stanowiło aż 5% ówczesnej ludności kraju (w innych państwach Europy armie w tym czasie liczyły ok. 1% populacji danego kraju). W czasach panowania Fryderyka Wilhelma I z dynastii Hohenzollernów Królestwo Prus stało się europejską potęgą militarną. Władca Prus, zwany przez swych współczesnych potocznie "królem-kapralem" jako jeden z pierwszych monarchów zaczął noosić na stałe mundur wojskowy. Oczkiem w głowie Fryderyka Wilhelma I była królewska gwardia złożona z żołnierzy wyróżniających się wysokim wzrostem, dyscypliną, szacunkiem dla przełożonych oraz silnym orężem. Armia pruska była rekrutowana według tzw. systemu kantonalnego. Każdy oddział otrzymywał swój okręg (kanton), z którego pochodzili żołnierze. Służba wojskowa była obowiązkiem chłopów i mieszczan, korpus oficerski wywodził się ze szlachty. Liczebność armii nieustannie rosła. Była to w tym czasie trzecia pod względem liczebności armia europejska (po austriackiej i rosyjskiej). Służba w pruskiej armii nie należała do najlżejszych, kary cielesne miały za zadanie wyrobić w żołnierzach ślepe posłuszeństwo wobec oficerów. Z czasem, model armii pruskiej stał się powszechny w całej ówczesnje Europie.