Rzeczpospolita, osłabiona wojnami z Kozakami oraz z Rosją w połowie XVII wieku stała się łatwym celem ekspansji Szwecji. Główną przyczyną najazdu było dążenie władców szwedzkich do panowania nad wybrzeżami Bałtyku. Pretekstem do rozpoczenia wojny było także używanie przez Jana Kazimierza tytułu króla Szwecji (polscy władcy z dynastii Wazów niegdy nie pogodzili się z odsunięciem Zygmunta III od tronu szwedzkiego). W 1655 roku wojska szwedzkie dowodzone przez Karola X Gustawa wkroczyły do Wielkopolski i na Litwę. Władca Szwecji był pewien, że pokonanie Polaków to tylko kwestia czasu, gdyż znał doskonale sytuację wewnętrzną Rzeczypospolitej. Informacje na temat panującego w Polsce Jana Kazimierza oraz jego konfliktów ze szlachtą dostarczał Szwedom polski magnat - Hieronim Radziejowski. Zbiegłwszy z Rzeczpospolitej udał się do Sztokholmu, gdzie został jednym z głównych doradców Karola Gustawa.