Folwarki pańszczyźniane były dużymi prywatnymi gospodarstwami należącymi do polskiej szlachty. Wzrost zapotrzebowania na zboże, mięso oraz drewno w Europie Zachodniej sprawił, że rolnictwo stało się coraz bardziej opłacalne. W celu osiągnięcia coraz większych plonów zaczęto zagospodarowywać łąki oraz karczować lasy znajdujące się w pobliżu wsi. Te zabiegi okazały się jednak bardzo kosztowne, dlatego też szlachta skłoniła króla Władysława Jagiełłę do wydania przywileju wareckiego (w Warcie) pozwalającego na wykup majątków należących wcześniej do sołtysów. Dzięki tej prerogatywie szlachta szybko powiększała swoje majątki, zostając jednocześnie właścicielami karczm i młynów. Szlachta zapewniła sobie tanią i liczną siłę roboczą w postaci chłopów, którzy dzierżawiąc ziemię należącą do pana musieli płacić wysoką pańszczyznę. Dzięki ciężkiej pracy chłopów a niejednokrotnie także całych rodzin chłopskich -  plony były wyższe. Szlachta szybko się bogaciła, sprzedając swoje dobra do krajów leżących na terenie Europy Zachodniej.