Pod wpływem wypraw krzyżowych uzbrojenie europejskich rycerzy uległo istotnym przemianom. Zaczęto stosować nowe rozwiązania, które przejmowano od wojsk muzłumańskich. Tradycyjne elementy uzbrojenia europejskiego przystosowano do ciepłego kilmatu, panującego na Bliskim Wschodzie. Podstawową ochronę rycerza stanowiła kolczuga okryta tuniką oraz hełm garnczkowy z labrami. Wojownik walczył przy użyciu kopii, miecza oraz tarczy. Koń był okrywany kopierzem, czyli kapą z materiału lub ze skóry, czasem wzmacnianą kolczugą bądź metalowymi płytkami. Dzięki temu, zapewniano zwierzęciu ochronę przed słońcem i zadawanymi ciosami.