Świat przedstawiony w utworze pokazuje życie ubogich chłopów, które podmiot liryczny przedstawia jako zwyczajne. Odbiorca widzi świerkowe, skromne chałupy, postawione na kamiennych fundamentach, przed którymi ciężko pracują w ogrodach ich mieszkańcy. Tuż obok przebiega droga, która wiedzie w dalekie kraje. Granicę każdego domostwa wyznacza płot, natomiast granicę świata społeczności - las i potok. W oddali słychać dzwon z wieży kościelnej. Pod lasem zielenią się łąki. Jest to życie ubogie, lecz pełne Bożych skarbów.