• "Jan Sobieski pod Wiedniem"

Husaria stała się symbolem wspaniałych zwycięstw odnoszonych przez wojska Rzeczypospolitej w XVII wieku. Były to oddziały ciężkiej kawalerii, które dzięki sile natarcia przełamywały szyki nieprzyjaciela. Swoją przewagę polscy jeźdźcy zawdzięczali głównie doskonałemu wyszkoleniu, taktyce walki i umiejętnościom dowódców. Husarze walczyli za pomocą kopii, koncerzu, szabli oraz pistoletów noszonych przy siodłach. Najbardziej charakterystycznym elementem uzbrojenia husarii stanowiły skrzydła mocowane przy siodle. Służyły do płoszenia koni przeciwnika i osłaniały przed rzucanymi przez Tatarów arkanami.

Do szarży husarze ruszali w trzech lub czterech szeregach, oddalonych od siebie o kilka metrów. W ten sposób ostrzał przeciwnika był mało skuteczny. Tuż przed walką jeźdźcy zacieśniali szyk, co zwiększało siłę ich natarcia. Jeżeli za pierwszym razem nie udawało się rozbić oddziałów wroga, zawracali i uderzali ponownie. 

• Jak nacierała husaria?

Husarze ruszali do ataku powoli, tzw. kłusem. W miarę zbliżania się do linii wroga jeźdźcy stopniowo przyspieszali i pochylali kopie. Ostatni odcinek pokonywali cwałem w pełnym pędzie. 

Korzystałam/korzystałem z: Encyklopedia szkolna - historia, wyd. Zielona Sowa, Kraków 2007.