Germanizacja - była to polityka Prus zmierzająca do dyskryminacji Polaków pod względm politycznym i gospodarczym, mająca na celu wynarodowienie polskiej ludności. Działania germanizacyjne nasiliły się zwłaszcza po klęskach polskich powstań narodowych, jednak ich największe natężenie przypadło w zaborze pruskim na okres rządów kanclerza Rzeszy - Otto von Bismarcka (lata: 1861-1890, zjednoczenie Niemiec). Ten niemiecki polityk w jednym ze swych listów pisał: "Bijcie Polaków, ażeby aż o życiu zwątpili. Mam wielką litość dla ich położenia, ale jeżeli chcemy istnieć, to nie pozostaje nam nic innego, jak ich wytępić". Zaczęto wówczas znosić polskie nazwy i zastępować je niemieckimi, w szkołach język niemiecki funkcjonował jako język wykładowy, jedynie religii nauczano w języku polskim. Prusacy chcieli, aby Wielkopolska i Pomorze stały się ziemiami czysto niemieckimi. 

W 1871 roku Bismarck rozpoczął realizację polityki zwanej "Kulturkampf" - walka o kulturę, wymierzona w Kościół katolicki i Polaków, którzy w większości byli przecież katolikami. Rozpoczęto również akcję masowego wysiedlania Polaków nieposiadających obywatelstwa niemieckiego, tzw. "rugi pruskie". Akcja ta objęła ponad 20 tys. osób. Z czasem nakazano nauczania religii w języku niemieckim i wprowadzono prawo nakazujące Polakom uzyskanie specjalnego zezwolenia na budowę domów.