Dwór szlachecki stanowił siedzibę właściciela folwarku - szlachcica oraz jego rodziny. Często dobudowywano do niego alkierz. Była to wysunięta część budynku, z której obrońcy posiadłości prowadzili ostrzał w razie ataku nieprzyjaciela. Dwór szlachecki był najczęściej budowany z drewna, posiadał duży, spadzisty dach oraz ganek wsparty na kolumnach. Wygląd oraz wielkość dworu zależały od zamożności właściciela. Najczęściej był to budynek o kilku pomieszczeniach przedzielonych sienią. Najbardziej reprezentacyjną salą była świetlica. Wyposażenie dworu stanowiły: krzesła, skrzynie, kredensy, ławy oraz szafy. Ściany często pokrywano portretami przedstawiającymi sławnych przodków, obrazami religijnymi, bronią oraz ozdobnymi kobiercami. Ciepło zapewniały kaflowe piece i kominki. Wokół dworu zakładano ogród, w którym uprawiano warzywa, hodowano kwiaty oraz zioła. W pobliżu dworu budowano spichlerze, stodoły, obory, stajnie oraz młyn. Zakładano także stawy oraz pasieki rybne.