Po śmierci Chlodwiga w 511 roku jego państwo ulegało ciągłym podziałom pomiędzy członków dynastii merowińskiej. Następowało coraz większe osłabienie władzy królewskiej. Potęgowało je dodatkowo postępujące zdegenerowanie Merowingów. Umierali oni bardzo młodo, nie osiągając często nawet pełnoletności. W tych warunkach rządy w poszczególnych dzielnicach państwa przechodziły w ręce najwyższych w hierarchii dostojników dworskich - majordomów. Pod koniec VII wieku urząd ten zaczęli dziedziczyć kolejni przedstawiciele rodu Karolingów. Wprowadzali oni reformy, rozstrzygali spory między poddanymi i dowodzili armią. W 732 roku majordom Karol Młot podczas bitwy pod Poitiers pokonał nacierające z południa wojska muzłumańskie. Zwycięstwo to powstrzymało napływ islamu do Europy Zachodniej. Dzięki zasługom kolejnych majordomów Karolingowie umocnili swoją pozycję w państwie. W tych sprzyjających okolicznościach syn Karola Młota - Pepin Krótki, w 751 roku odsunął od władzy ostatniego z Merowingów - Childeryka. Papież uznał nowego władcę na tronie frankijskim, rozpoczęły się trwające blisko 150 lat rządy Karolingów w Zachodniej Europie.