Po agresji Niemiec oraz ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 roku, Wojsko Polskie, gorzej uzbrojone oraz mniej liczne od nieprzyjacielskich armii, stawiło bohaterski opór najeźdźcom. Przewaga w militarnym wyposażeniu była szczególnie widoczna w przypadku niemieckich wojsk, które dysponowały wieloma jednostkami pancernymi oraz nowoczesnym lotnictwem.

Do historii przeszła bohaterska obrona polskiej bazy wojskowej na Westerplatte oraz Poczty Polskiej w Gdańsku. Po latach Konstanty Ildefons Gałczyński w swym utworze pt. "Pieśń o żołnierzach z Westerplatte" pisał: Kiedy się wypełniły dni i przyszło zginąć latem, prosto do nieba czwórkami szli żołnierze z Westerplatte (...) W Gdańsku staliśmy tak jak mur, gwiżdżąc na  szwabską armatę, teraz wznosimy się wśród chmur, żołnierze z Westerplatte". Pomimo zdecydowanej przewagi wojsk Wehrmachtu Polacy dzielnie walczyli w bitwach pod Mławą, Mokrą, Wizną oraz w bitwie nad Bzurą. W walkach brała udział także ludność cywilna, która włączyła się do obrony swych miast. Najdzielniej walczyła Warszawa, Lwów oraz Grodno. Aż do 2 października 1939 roku broniła się załoga Helu. Ostatnie polskie oddziały złożyły broń 5 października 1939 roku po przegranej bitwie pod Kockiem, dowodzonej przez generała Franciszka Kleeberga. Pomimo heroicznej walki naszych rodaków Polska została zwyciężona. Nasi sojusznicy - Francja oraz Wielka Brytania poza wypowiedzeniem wojny Niemcom, nie podjęły żadnych ofensywych działań wojennych. Część polskich oddziałów po klęsce wrześniowej nie żłożyła broni, podjęły one walkę partyzancką z najeźdźcą. Legendarnym dowódcą, który po klęsce wrześniowej nie zdjął munduru i walczył z niemieckimi oddziałami aż do 1940 roku był major Henryk Dobrzański ps. "Hubal".