
Przykłady:
Ułamki dziesiętne zapisujemy bez użycia kreski ułamkowej, natomiast stosujemy przecinek (zwany przecinkiem dziesiętnym), który oddziela część całkowitą od części ułamkowej.
Pierwsze miejsce po przecinku oznacza części dziesiąte, drugie - części setne, trzecie - części tysiączne, czwarte - części dziesięciotysiączne itd.
Przykłady:
Powyższy ułamek możemy rozpisać:
$0,781= {700}/{1000}+{80}/{1000}+1/{1000}=7/{10}+8/{100}+1/{1000}$Zauważmy, że 7 to części dziesiąte, 8 części setne, a 1 to części tysięczne.
Powyższy ułamek możemy rozpisać:
$0,6278= {6278}/{10000}={6000}/{10000}+{200}/{10000}+{70}/{10000}+{8}/{10000}=6/{10}+2/{100}+7/{1000}+8/{10000} $Zauważmy, że 6 to części dziesiąte, 2 części setne, 7 to części tysięczne, a 8 to części dziesięciotysięczne.
Zapis dziesiętny liczb został opracowany w XV wieku przez perskiego matematyka Al-Kaszi, w jego dziele Miftah al-hisab (Klucz do arytmetyki). Rozpowszechnienie zawdzięczamy jednak holenderskiemu uczonemu Simonowi Stevinowi, który 1585 r. w swej pracy De Thiende (Dziesięcina) omówił istotę ułamków dziesiętnych. Notacja Stevina odbiegała od obecnie stosowanej i była dość skomplikowana, została więc szybko zmieniona. Liczby z przecinkiem błyskawicznie przyjęły się i liczbę wymierną można było wyrazić już nie tylko w postaci ułamka zwykłego. Oddzielenie przecinkiem całości od części dziesiętnych było pomysłem angielskiego matematyka. J. Nepera.
Wzór na pole prostokąta:
$P=a•b$ ; gdzie a, b - długości boków prostokąta.