Wzór na siłę elektrodynamiczną jest dany jako:

$\overrightarrow{F}=I\overrightarrow{\Delta l}\times \overrightarrow{B}$  

gdzie: 

$\vec{F}$ - siła elektrodynamiczna,

$I$ - natężenie prądu płynącego w przewodniku,

$\Delta \vec{l}$ -wektor przypisany długości przewodnika,

$\vec{B}$  - wektor indukcji magnetycznej.

Wektor siły elektrodynamicznej $\overrightarrow{F}$   jest zawsze prostopadły do wektora przypisanego elementowi przewodnika $\overrightarrow{\Delta l}$   i do wektora indukcji magnetycznej $\overrightarrow{B}$  .

Kąt pomiędzy wektorami $\overrightarrow{\Delta l}$   i $\overrightarrow{B}$   może być dowolny, a wzajemne położenie tych wektorów wpływa na wartość siły elektrodynamicznej.

Jeżeli przewodnik jest ustawiony pod kątem prostym do linii pola magnetycznego (wektory $\overrightarrow{\Delta l}$   i $\overrightarrow{B}$   są do siebie prostopadłe) to wartość siły elektrodynamicznej jest maksymalna.

Wektor siły elektrodynamicznej jest zatem zawsze prostopadły do płaszczyzny rozpiętej na wektorach indukcji i długości przewodu, te dwa ostatnie natomiast mogą tworzyć ze sobą dowolny kąt.