Wymień i scharakteryzuj poszczególne obszary...

Cały Układ Słoneczny można podzielić na kilka stref różniących się panującymi tam warunkami i charakterem znajdujących się w nich obiektów. Centralne miejsce Układu Słonecznego zajmuje Słońce, które skupia niemal całą masę układu. Kolejne strefy Układu Słonecznego to obszar planet wewnętrznych zakończonych pasem planetoid, obszar planet zewnętrznych, Pas Kuipera, dysk rozproszony i Obłok Oorta.

W obszarze planet wewnętrznych (w odległości około 3 AU od Słońca) jest stosunkowo ciepło. Wysoka temperatura i intensywny wiatr słoneczny powodują wywiewanie lekkich gazów, dlatego znajdujące się to ciała niebieskie mają charakter skalisty. Zbudowane są z minerałów o wysokiej temperaturze topnienia. Należą do nich tzw. planety wewnętrzne skaliste: Merkury, Wenus, Ziemia i Mars. Pas planetoid jest najprawdopodobniej materiałem na planetę, której nie udało się powstać w wyniku zbyt dużego oddziaływania grawitacyjnego Jowisza.

Następnie mamy obszar planet zewnętrznych. Jest tam znacznie zimniej, bo około 150 K. Cząsteczki lekkich gazów nie mają już w takiej temperaturze zbyt dużej energii kinetycznej i nie uciekają z atmosfery. Dlatego utworzyły się tam planety zaliczane do gazowych olbrzymów: Jowisz, Saturn, Uran i Neptun. Dużą część ich objętości zajmuje gigantyczna i gęsta atmosfera złożona głównie z wodoru i helu. 

Za orbitą Neptuna, w odległości od 30 do 50 AU, rozciąga się tzw. Pas Kuipera, zawierający głównie obiekty skalno-lodowe. Odkryto w nim ponad tysiąc planetoid. Do Pasa Kuipera należy też Pluton, który przez kilkadziesiąt lat był zaliczany do grona planet.

Na zewnątrz Pasa Kuipera znajduje się tzw. dysk rozproszony, zawierający między innymi planetoidy rozproszone, tzn. wytrącone z wcześniejszego biegu przez oddziaływania planet zewnętrznych i skierowane na mocno wydłużone orbity, sięgające daleko na peryferia Układu Słonecznego.

Najbardziej zewnętrzną warstwą Układu Słonecznego stanowi hipotetyczny Obłok Oorta, rozciągający się na obszarze od kilkuset do kilkudziesięciu tysięcy jednostek astronomicznych (niemal rok świetlny). Znajdujących się tam miliardów małych, ciemnych i zamarzniętych obiektów wprawdzie nie widzimy, ale domyślamy się ich istnienia. Są one bardzo słabo przyciągane przez Słońce i często poruszają się ruchem chaotycznym w różnych kierunkach.